Poziomy angielskiego którymi określana jest każda osoba ucząca się języka to:
Beginner – od angielskiego „begin” (zaczynać) to poziom startowy, osoby zaczynające naukę od początku, bez wcześniejszego kontaktu z językiem;
Pre-intermediate – użycie języka w podstawowym zakresie, wystarczającym do prostych praktycznych potrzeb, a więc umiejętność wyrażania myśli i opinii w podstawowych sytuacjach życiowych.
Intermediate, z angielskiego „pomiędzy”. Student zaczyna coraz bardziej świadomie operować praktycznym językiem, używa także bardziej zaawansowanych konstrukcji językowych, jak np. zdania warunkowe i mowa zależna. Przyjmuje się, ze po ukończeniu tego etapu nauki osoba dosć dobrze zna już podstawy gramatyki i potrafi sie dogadac w prostych sytuacjach. Ten własnie poziom z reguły oficjalnie obowiązuje na obecnej , „starej” maturze ( po 4 latach nauki w liceum).
Upper-intermediate ( w wolnym tłumaczeniu „wyższy pomiędzy”). Student potrafi zrozumieć zasadnicze aspekty problemów konkretnych lub abstrakcyjnych oraz wyrazić się w sposób jasny i szczegółowy na wiele tematów. Szlifowana jest gramatyka i słownictwo.
Advanced, zaawansowany. Osoba posługująca się językiem na tym poziomie rozumie szeroki zakres trudnych, dłuższych tekstów, dostrzegając także znaczenia ukryte, wyrażone pośrednio. Potrafi wypowiadać się płynnie, spontanicznie, bez większego trudu odnajdując właściwe sformułowania. Skutecznie i swobodnie potrafi posługiwać się językiem w kontaktach towarzyskich i społecznych, edukacyjnych bądź zawodowych.
Fluent, biegły. Osoba posługująca się językiem na tym poziomie może z łatwością zrozumieć praktycznie wszystko, co usłyszy lub przeczyta. Potrafi streszczać informacje z innych źródeł, pisanych lub mówionych w sposób spójny odtwarzając zawarte w nich tezy i wyjaśnienia. Angielskiego uczą się ludzie na całym świecie. Powstało coś w rodzaju „międzynarodowych” nazw poszczególnych poziomów umiejętności angielskiego. Test wstępny English-By-Phone również bazuje na tym powszechnie przyjętym standardzie.